Αγαπητοί φίλοι
Στις 17 του Ιούνη 2012 όλοι μας αποφασίσαμε για το μέλλον της χώρας μας. Μας είπαν ότι ήταν οι κρισιμότερες εκλογές. Μας τρομοκράτησαν ότι εάν δεν ψηφίσουμε τους εκλεκτούς τους δεν θα έχουμε φαγητό, καύσιμα, φάρμακα και δεν θα έχουμε καμία τύχη σε αυτόν τον τόπο. Βέβαια στα διαλλείματα της προπαγάνδας μέχρι και των μεσημεριανών εκπομπών ψέλλισαν και κάτι από προγράμματα. Πασπαλισμένα με μπόλικη αριστερή ή δεξιά αστραφτόσκονη ανάλογα με την αφετηρία, τα πάθη και τις δεσμεύσεις του καθενός.
Ποιοι? Μα όλοι τους είδαμε.
Δεν ήταν μόνο οι απαράδεκτοι πολιτικοί μας. Ήταν οι Ισχυροί του πλανήτη. Που από τη μια πλευρά διατυμπάνιζαν ότι είναι καλά εξασφαλισμένοι αυτοί, τα σπίτια και τα μαγαζιά τους από την έξοδο μας από το κοινό νόμισμα, αλλά από την άλλη έσπευσαν χάσκοντας και απειλώντας ακόμη και το Σάββατο των εκλογών, αδιαφορώντας για μια ακόμη φορά για τους νόμους μας και τις συνήθειές μας.
Έτσι πολλοί συμπολίτες μας λύγισαν.
Πολλοί έλληνες είναι ηλικιωμένοι με προβλήματα υγείας. Και ας τους λένε κάποιοι ότι ζούνε πολύ και βάζουνε μέσα το σύστημα υγείας. Ανήμποροι που χρειάζονται τα φάρμακά τους. Δεν μπορείς να απαιτήσεις από αυτούς να αγνοήσουν μια τόσο σημαντική απειλή. Να μην έχουν φάρμακα. Άλλοι εργάστηκαν μια ζωή στην οικοδομή, στο εργοστάσιο με λιοπύρι και με παγωνιά, χυθήκαν τα μάτια τους πάνω από χαρτιά και βιβλία, ή στα μαγαζιά τους και παίρνουν λίγα ευρώ σύνταξη πετσοκομένα από την πατρίδα τους. Δεν είναι εύκολο να τα πετάξεις στα 70 και στα 80 σου χρόνια και να πας μεροκάματο. Και πιο άλλωστε μεροκάματο; Αφού μέρα με τη μέρα όλοι κλείνουμε. Μαγαζιά και επαγγελματίες χορεύουμε στο σπιράλ του οικονομικού μας θανάτου, όπως λένε τα θαυμαστά μυαλά του πλανήτη.
Άλλοι συνάνθωποί μας παίρνουν έναν μισθό και τρέχουν σπίτια, υποχρεώσεις, παιδιά, γονείς. Δεν μπορούσαν να απαρνηθούν έστω και τα 900 ευρώ από το κράτος, ή τα 500 ευρώ από την καταρρέουσα επιχείρηση για μια ιδέα. Την Ανεξαρτησία της χώρας από τους ξένους δανειστές. Και όλοι αυτοί εψήφισαν και είναι σεβαστή η γνώμη τους. Έτσι ορίζει το πολίτευμα που εμείς εφεύραμε.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι έλληνες.
Οι πρώτοι που κεφαλαιοποίησαν τα κέρδη τους από μίζες, προμήθειες, αρπαχτές, μισθούς διορισμών, φακελλάκια, νταβατζιλίκια και παρόλα όσα μάσησαν στην προσπάθεια, τα υπόλοιπα τα έκαναν κεφάλαιο. Το παρκάρησαν σε κάποια επενδυόμενα τραπεζικά προϊόντα και πλέον μιλάνε με όρους γιάπις σορτάροντας, λονγκάροντας, διακινώντας και μετατρέποντας θεμιτό και αθέμιτο πλούτο. Και την παραμονή των εκλογών έτρεχαν στα πριβέ των τραπεζών και έστελνων έξω τα μαύρα και άσπρα χρήματά τους. Για να τα σώσουν από τα αριστερά κονσερβοκούτια που θα έφερναν τη δραχμή. Την οποία οι μεγαλο-φραγκάτοι κάποιοι ήθελαν για να ξαναεπενδύσουν τα ευρω-δολλάριά τους στη νέα δραχμή. Οι δε μικροφραγκάτοι δείλιαζαν στο άκουσμα των Ισχυρών της γης, των ντόπιων και ξένων αφεντικών. Εξάλλου έχουν μάθει να υπακούουν στο θεό τους. Το χρήμα σε όποια του μορφή και νόμισμα. Γι αυτό και έχουν και τις καλύτερες σχέσεις με αυτό.
Οι επόμενοι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές, αρουραίοι λιγδιάρηδες έσπευσαν να αλλάξουν πλοίο που βούλιαζε στη θάλασσα της λαϊκής οργής και του αναθεματισμού, με κάθε βάρκα και πλεούμενο που έβρισκαν μπροστά τους. Έτσι, για να διασώσουν λίγο συνδικαλιστικό τυρί των προνομίων τους, για νέες μεγάλες και μικρές μιζούλες και μισθούς.
Τέλος, ήταν και αυτοί που δεν έκλεψαν, δεν λαδώθηκαν. Τα πόδια τους τα είχαν στο στρώμα τους εντός πάντα. Ήταν λογικοί και βασισμένοι μόνο στις δικές τους δυνάμεις και όχι στα δάνεια, ίδρωσαν και είπαν με την ψήφο τους όχι στην υποθήκη της πατρίδας μέσω του χρέους και είπαν ναι στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου ως ύψιστο αγαθό και όχι στη σύγχρονη μορφή των τριάντα αργυρίων του ευρώ.
Αυτή ήταν η ελλαδίτσα στις 17 Ιουνίου του 2012. Μια μπαταρισμένη σκούνα με πολλά διαφορετικά ποντικάκια μέσα της. Με πολλά νερά να μπάζουν και μια τρόμπα να πετάει έξω λιγοστά νερά. Χωρίς πηδάλιο, φώτα και χάρτη. Και κάθε ώρα το νερό ανεβαίνει και πνίγει μερικά από τα ποντίκια. Και αντί να επισκευάσουν τη σκούνα, όλοι εκλπιπαρούν να μη σταματήσει να δουλεύει η ασθενική τρόμπα.
Το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι βαθύτατα ηθικό. Είναι η στάση μας, η θέση μας σε αυτό τον κόσμο. Τι πρεσβεύουμε. Ποιοι είμαστε. Από που ήρθαμε και που θέλουμε να πάμε.
Οι περισσότεροι από εμάς στις 17 του Ιούνη κοιτάξαμε το σήμερα. Όχι το αύριο. Αλλά μήπως και το σήμερα που ζούμε δεν είναι αυτό που μας αξίζει για ότι επιλέξαμε χθες και προχθές?
Τα ποντικάκια πρέπει να επισκευάσουν την τρύπα και να πετάξουν τη χαλασμένη τρόμπα. Να ξαναφτιάξουν το καράβι τους, ώστε να ταξιδεύει, να μεταφέρει κάθε λογής καλούδια, για να είναι ευτυχισμένα.
Από σήμερα Τρίτη 19 του Ιούνη έχουμε μια υποχρέωση. Να συνεχίσουμε τον αγώνα να πείσουμε όσους περισσότερο συμπατριώτες μας μπορούμε, ότι το μοναδικό μας μέλλον βασίζεται στις ίδιες μας τις δυνάμεις. Στη δική μας αντίληψη περί παραγωγικότητας, δουλειών, εργασίας, ανάπτυξης, δικαιοσύνης, αστυνόμευσης της ασφάλειας των πολιτών, δημοκρατίας, υπεράσπισης εθνικής κυριαρχίας και τελικά στο δικό μας νόμισμα. Όχι στις πλάτες των άλλων. Και μόλις δρομολογήσουμε τα εσωτερικά μας θα πληρώσουμε τα χρέη μας. Και μόνον τότε θα πάψουμε να μεμψιμοιρούμε και σαν ζητιάνοι να εκλιπαρούμε σωτήρες και σωτηρίες, περισσεύματα μεγαλοθυμίας πολιτών άλλων χωρών. Οι λαοί των οποίων δικαιολογημένα αγανακτούν με εμάς, αφού καλούνται να επωμισθούν βάρη που δεν τους αναλογούν, τα δικά μας.
Τη συνταγή την έχουμε. Ανοίξτε και διαβάστε. Είναι σκαμμένη και λαξευμένη σε πέτρες γύρω μας, εδώ και χιλιάδες χρόνια, οπουδήποτε σε όλη την πατρίδα μας και όχι μόνο.
Χάσαμε μια μάχη. Όχι δεν ήταν αυτές οι κρισιμότερες εκλογές στη νεότερη ιστορία μας. Αυτές οι εκλογές ήταν οι κρισιμότερες για το ευρώ. ΟΧΙ για εμάς. Έχουμε πόλεμο μπροστά μας και πολλές πολλές ακόμη μάχες. Και ο αντίπαλος είναι ο χειρότερος μας εαυτός.
Σπύρος Γκουτζαμάνης, HellasToday.blogspot.com
