Είμαστε βουτηγμένοι εως το λαιμό στην πίσσα. Μας πετάνε πούπουλα για να μας εξευτελίσουν και παρ' όλα αυτά η αντίδρασή μας είναι ο ψευτοτσαμπουκάς, το ψέμα κι η κοινή γραμμή των πολιτικών κομμάτων σε μια "πιασάρικη" ρητορεία.
Χαϊδεύουμε τα αυτία των Ελλήνων, κυνηγάμε την ψήφο των δημοσίων υπαλλήλων και δοκιμάζουμε τις αντοχές του ιδιωτικού τομέα, του οποίου η μόνη αντίδραση είναι η επανάσταση, γιατί δεν υπάρχουν καλοβολεμένοι συνδικαλιστές να "κλείνουν τους διακόπτες του ρεύματος".
Υπάρχουν φωνές σοβαρών ανθρώπων, που γνωρίζουν τη λειτουργία της αγοράς, που δεν είναι αποκομμένοι σε μια θεωρητική ρητορεία, που δεν έχουν αναλωθεί σε ατέρμονες κομματικές διαδικασίες συμψηφισμών ρουσφετιών, αλλά δεν ακούγονται.
Είμαστε έρμαια του κρατισμού και του δημοσίου κι αυτοί, που ψηφίζουν με γνώμονα το συφμέρον της παραμονής του κατεστημένου και της επαναφοράς της πρότερης κατάστασης είναι πολλοί και νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο να χαθεί. Ότι έχουμε πιάσει πάτο.
Πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα διαψευσθούν και μαζί τους θα υποβαθμιστούν κι οι υγιείς δυνάμεις του τόπου.
Το καλό είναι ότι αυτές με κάποιο τρόπο θα ανακάμψουν γιατί ξέρουν τι σημαίνει θυσία και δουλειά, με τους άλλους τι γίνεται, που είναι κι η πλειοψηφία.
Χαϊδεύουμε τα αυτία των Ελλήνων, κυνηγάμε την ψήφο των δημοσίων υπαλλήλων και δοκιμάζουμε τις αντοχές του ιδιωτικού τομέα, του οποίου η μόνη αντίδραση είναι η επανάσταση, γιατί δεν υπάρχουν καλοβολεμένοι συνδικαλιστές να "κλείνουν τους διακόπτες του ρεύματος".
Υπάρχουν φωνές σοβαρών ανθρώπων, που γνωρίζουν τη λειτουργία της αγοράς, που δεν είναι αποκομμένοι σε μια θεωρητική ρητορεία, που δεν έχουν αναλωθεί σε ατέρμονες κομματικές διαδικασίες συμψηφισμών ρουσφετιών, αλλά δεν ακούγονται.
Είμαστε έρμαια του κρατισμού και του δημοσίου κι αυτοί, που ψηφίζουν με γνώμονα το συφμέρον της παραμονής του κατεστημένου και της επαναφοράς της πρότερης κατάστασης είναι πολλοί και νομίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο να χαθεί. Ότι έχουμε πιάσει πάτο.
Πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα διαψευσθούν και μαζί τους θα υποβαθμιστούν κι οι υγιείς δυνάμεις του τόπου.
Το καλό είναι ότι αυτές με κάποιο τρόπο θα ανακάμψουν γιατί ξέρουν τι σημαίνει θυσία και δουλειά, με τους άλλους τι γίνεται, που είναι κι η πλειοψηφία.
Λευτέρη συμφωνώ. Δεν έχουμε πιάσει πάτο. Τα χειρότερα έπονται. Και ξέρουμε γιατί. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι πάνω σε ένα καράβι, ο καπετάνιος κοιμάται, ο τιμονιέρης καπνίζει μαύρο στο υπόγειο, σκοπιά δεν υπάρχει, κάποιοι βλέπουν ότι μπροστά είναι τα βράχια, φωνάζουν να έρθει ο καπετάνιος ή τιμονιέρης, αλλά κανένας δεν έρχεται, ενώ κανα δυό ναύτες βρίζονται για το ποιος θα πάει να τους φωνάξει. Οι άλλοι κοιμούνται ή κοπροσκυλιάζουν στην πρύμνη του πλοίου με τις καμαριέρες. Μπουχτισμένοι που έχουν υπηρεσία. Μετρώντας τα λεπτά να τελειώσει η αγγαρεία τους. Κρίμα. Δεν πειράζει όμως. Το καράβι θα χτυπήσει. Οι περισσότεροι θα πνιγούν. Και αυτοί που θα μείνουν θα διηγούνται στους νέους ναυτικούς τι να αποφεύγουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή